In memoriam Leo van Es
Op de dag van het afscheid van Ton Hoogenboom (10 oktober) hoor ik dat Leo van Es is overleden. Dat is nummer 3 van de oude garde. “Ophouden nou, “ was mijn eerste gedachte.
Leo kampte met de nare ziekte van dementie en woonde volgens mij ongeveer een half jaar in het Hof van Alkemade. Wat natuurlijk heel moeilijk voor zijn vrouw Annie is geweest.
Leo was er dus ook een van, laten we zeggen, de generatie waar we het clubgebouw aan te danken hebben. Leo is twaalf jaar lang 2e penningmeester geweest van 1973 t/m 1984. Ik weet daar natuurlijk niet zoveel vanaf, aangezien ik toen nog geen lid was. Wel weet ik dat Leo ongeveer zijn hele leven vogels heeft gehad. Zeker na zijn trouwen werden er al snel vogels gehouden in de tuin maar ook op zolder.
Hij was ook altijd de man met het voer van Langhout in ons oude clubgebouw, maar ook in het nieuwe gebouw stond Leo met voer van Langhout. Later ook nog een tijdje voor Dik van der Aart tijdens de vogelbeurs, meestal wat vogels mee en de vaste verkoper van de verkoopvogels tijdens de tentoonstelling. Ook hij was een van diegene die er eigenlijk altijd was: vogelbeurs, contactavond de tentoonstelling. Hij was een van de grote inzenders, 40-50 vogels was soms geen probleem, al sloeg de stress er nog wel eens in bij Leo tijdens het inkooien. Feestavonden werden altijd bezocht en natuurlijk moest er dan gedanst worden. Overigens heeft hij dat dansen nog lang weten vol te houden.
Vele soorten vogels zijn door Leo zijn handen gegaan en het duurde eigenlijk best lang voordat hij eindelijk het bondskruis eens wist te winnen. Dat deed hij toen wel 3 keer achter elkaar bij “De Diamantvink”, Bij het ‘t Sijsje in Nieuwveen en ook in Rijsenhout wist hij het fel begeerde kruisje te winnen. Overigens niet met zebravink of kanarie, maar met een Turquoisineparkiet. Waar hij overigens ook kampioen mee werd op de bondsshow in Apeldoorn.
Annie heeft me wel eens verteld dat hij wel heel veel deed voor die vogels met een gezin met opgroeiende jongens. Gelukkig is dat allemaal goed gekomen, Leo was een trotse vader en gek op zijn (klein) kinderen.
Een aantal jaren geleden werd het duidelijk dat Leo steeds meer ging vergeten. Op den duur geen auto meer kon rijden, de vogels werden niet of slecht verzorgd. Hij werd steeds een beetje minder, ik weet dat je dan steeds een beetje afscheid neemt, totdat hij zelfs de namen niet meer weet van eigen familie en dat doet de nabestaanden veel pijn. Muziek kon Leo tot een aantal weken geleden nog een soort van vrolijk stemmen. Volgens mij liep hij nog polonaise met de kermis.
Ik ga er maar vanuit dat die dat nou ergens anders doet met mensen in een hemelse vogelvereniging of zoiets.
Annie, kinderen en kleinkinderen, heel veel sterkte toegewenst namens bestuur en leden.
Namens voorzitter: Hans van Egmond.
